دوره 6، شماره 69، بهمن 1402، صفحات 19 - 33

نویسندگان : سیمین سیبویه* ¹

چکیده :
هدف پژوهش حاضراثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر مهارت حل مساله زنان متأهل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه زنان متأهل بالای 30 سال با مشاغل مختلف شمال شرق شهر تهران در سال 1401می شد که در این زمان در سرای محله ها، مدارس و آموزشگاه های این منطقه تردد داشتند. 30 نفر بصورت در دسترس وتصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. از هردو گروه با استفاده از پرسشنامه حل مساله هپنر و پترسون(1988) پیش آزمون به عمل آمد. طی 8 جلسه90 دقیقه ای، هرهفته یک جلسه گروه آزمایش تحت آموزش خودشفقت ورزی قرار گرفتند. روش پژوهش از نظر هدف، در زمره تحقیقات کاربردی و از نظر روش اجرا، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه قرارگرفت. یافته ها نشان داد که میانگین و انحراف معیار متغیرها در گروه آزمایش پس از آموزش افزایش یافته بود . وضعیت نرمال بودن متغیرها با آزمون شاپیرو-ویلک تأیید شد. نتایج بررسی ها با استفاده از آزمونهای تحلیل کواریانس مانکوا ، بونفرونی و مقایسه مجذور اتا نشان داد که میزان معنا داری تمام خرده مقیاسها کمتر از 05/0 بودکه با اطمینان 95% می توان گفت که آموزش خود شفقت ورزی اثر معناداری بر حل مساله گروه تحت آموزش داشته است. تجزیه و تحلیل آماری با نرم افزار SPSS نسخه20 انجام شد. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی باعث افزایش مهارت حل مساله در زنان متأهل بالای 30 سال در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد.

کلمات کلیدی :
آموزش خودشفقت ورزی، حل مساله، زنان متأهل