از آنجا که نقش اصلی زبان، ایجاد ارتباط از طریق مجموعه‌های واژگانی است، بنابراین، می‌توان واحد واقعی زبان را جمله دانست و مهمترین رکن هر جمله فعل است. افعال در هر زبان دارای ساختاری هستند که این ساختارها می‌تواند بر اساس معیارهای متفاوتی در نظر گرفته شود. هدف از این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است، بررسی ساختار فعل از دیدگاه زبان‌شناسی و معناشناسی در زبان فارسی و مقایسه این دو رویکرد است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد ساختار فعل در زبان فارسی از منظر زبان‌شناختی دارای چارچوب و اصولی است این در حالی است که در دیدگاه معناشناسی این چارچوب و مرز به شکلی که در زبان‌شناسی وجود دارد، دیده نمی‌شود. در این پژوهش، نظریه زنو وندلر (۱۹۶۷) از نظر معناشناسی مورد نظر بوده که مطابق با این نظریه افعال را بر مبنای نوع زمان نمایی‌شان به چهار دسته «پویشی »، «انجامی »، «دستاوردی » و «وضعیتی» تقسیم می‌کنند.

ساختار فعل زبان‌شناسی معناشناسی زبان فارسی.