دوره 6، شماره 61، خرداد 1402، صفحات 1 - 7

نویسندگان : پریسا کاویانی ¹ ، حدیث محمدی ² ، حنانه مقدمی* ³ ، فاطمه فایقی ⁴ ، فاطمه جعفری کلیبر ⁵

چکیده :
هدف و انگیزۀ ما در انتخاب و واکاوی موضوع، اهمیتی است که سیمرغ به عنوان نماد در ادب عرفانی دارد. حضور سیمرغ در فرهنگ ایران به باستان بازمی‌گردد. در داستان رمزى منطق الطیر، هدهد پیر مغان و هریک از مرغان، رمزی از سالکان هستند و سیمرغ، رمز حق و حقیقت است که مرغان برای رسیدن به وی ملزم به گذراندن هفت وادی سخت و دشوار هستند. سیمرغ در شاهنامه مانند زال پدیده ای پیچیده و نشانه ای از تلقین‌های متضاد اقوام ایرانی است و چهار بار در این اثر حضور پیدا می‌کند این پژوهش با تکیه بر منطق الطیر و شاهنامه، ویژگی‌های ظاهری، محل زندگی و بعد معنایی سیمرغ را مورد بررسی قرار می‌دهد و به مقایسه اجمالی مختصات این پرنده اسطوره ای در این دو اثر می‌پردازد. این پژوهش به روش کتابخانه‌ای-توصیفی مطالعه و تدوین شده است.

کلمات کلیدی :
سیمرغ، اسطوره، منطق الطیر، شاهنامه، حماسه، عرفان