دوره 7، شماره 80، دی 1403، صفحات 60 - 104

نویسندگان : رهام امیرپور امرائی* ¹ ، پدرام دادفر ² ، پژمان دادخواه ³ ، مهتاب نوروزیان ⁴

چکیده :
بیان مسئله : در این تحقیق؛ یکی از دغدغه های فکری نگارنده که باید به آن پرداخته می شد نزدِ ما همواره جایگاهِ خیالی و حقیقیِ موجودی به نامِ دیو در ادبیات فارسی بود که رفته رفته با آشنا سازی و آشتی سازی این مهم با جامعه ی بشری به تجمعی مُنجر شد که بتوان با شناختِ بیشتر حماسه و اساطیرِ خود (ملموس یا غیر ملموس)، در مبحث روان درمانی اگر نامِ علم! اموری را سنگین تر میکرد با مدد از حضور روحِ سیالِ هنر و این واژه ی نیک، این امر را بِهسازی و ممکن کرده که سبب شد در نهایت به امرِ اسطوره درمانی برسیم چیزی که پیش تر از ما مُدتیست آقای عبد الرضا ناصر مقدسی پرچمدارش است که به مرور؛ ریشه ی آن در مشرق زمین برای منابعِ ما در آموزه های موبدان و مُغانِ ما فرو رفت. هدف : همچنین درحالی که این بحث گستردگیِ زیادی دارد و پُر از قدرتهای مانور در مبحثِ نوآوریست، اما در نهایت ناچار شدیم تا علاوه بر کلیاتِ مهم، به یک موردِ خاص با دیدی جزئی تر نیز نظر کنیم که آنهم از ادبیات کُهن ایران و کتابی به نام شبرنگ نامه بود (توامان در ادارک چیزی به نام پاد اسطوره درمانی). روش تحقیق : و برای کامل بودن مطالبِ ما در این تحقیق گرچه نمود هایِ چندان واضحی در غرب نیافتیم، لیکن از تمامی منابع ممکن در امورات کتابخانه ای بهره بردیم و به سمتِ اسنادی رفتیم که راهکاری اِی بسا فقط میدانی می خواست، مباحث را تفسیری توصیفی-تحلیلی کرده و خواهانیم که کیفی باشد گرچه از کمیت ها بِدور نیست. جمع بندی : در آخر چشم اندازی خوش داریم که با چنین رویه ای؛ امر مدرنیته از مباحث غیر کاربردی و افسار گسیخته در هنر سوا گردد و در معاصر بودنمان سنّت ها را نیز بیشتر بشناسیم و امرِ درمان تُهی از بار منفی گردد؛ خواه به زبانِ اسطوره، تئاتر یا غیر، امید که مفید واقع گردد.

کلمات کلیدی :
روانشناسی، اسطوره درمانی، پاد اسطوره درمانی، شبرنگ نامه، دیو، هنر درمانی، روح هنر