تصويرپردازی شعری يکی از پرکاربردترين اصطلاحات نقد ادبی است که در دوره‌ی شکوفايی نقد جديد مقبوليت فراوان يافته است و شاعران معاصر از آن برای ارائه‌ی ابعاد مختلف ديدگاه خود بهره جسته‌اند. نادر نادرپور از شعرای برجسته معاصر، پیرو مکتب رمانتیسم و شاعری توانمند در زمینه سرایش تغزل بوده است، که توانسته است با وصف ها و خیال پردازيهاي خاص خود با کمک تشبیه‌هاي بدیع، جذابیت خاصی به سروده‌هاي خود ببخشد و بیشترين توانش هنری نادرپور، در نظام تصويرسازی و انديشگانی و ترکیب‌سازی و بیان تصويرهای فشرده او ديده می شود. نصرت رحمانی از دیگر شاعران معاصر است که با به کارگیری کارکردهای هنری تصویر و هماهنگی آن با عواطف و اندیشه‌ها با فراخوانی واژگان خاص و ساخت توصیفات اصلی و حقیقی در دو محور تصاویر زبانی و تصاویر خیالی به تناسب ذهنیت و عاطفه به خلق تصاویری ملهم از فضای تیره و سیاه جامعه بپردازد. نگارنده اين پژوهش بر آن است تا با رويکرد زيبايی‌شناسانه و ساختاری، به تحلیل و ارزيابی مهم‌ترین عناصر شعری تصويرآفرینی در سروده‌های نادرپور که بنیاد و شالوده اشعارش تصویر است و همچنین نصرت رحمانی را به شیوه تحلیلی - توصیفی مورد واکاوی و تحلیل قرار دهد. که نتیجه نشان می دهد بیشترین بار مضامین در اشعار دو شاعر برعهده‌ی تشبیهات است و دو شاعر به خوبی توانسته‌اند مولفه‌ها و ویژگی‌های فکری – محتوایی را به بهترین شکل ممکن با استفاده از تشبیهات بکر خود، بنمایانند.

نادرپور تصویرپردازی رحمانی شعر معاصر