دوره 6، شماره 64، شهریور 1402، صفحات 10 - 23

نویسندگان : سیده عصمت رسولی* ¹ ، حجت نواب ²

چکیده :
نکته قابل‌توجه در تفکر هایدگر، اینکه در هر دو دوره فکری او ذات پرسش وجود داشت. پرسشی که در هستی و زمان آغاز می گردد و در دوره دوم حیات فکری او نیز به نحوی ادامه دارد و این گشودگی فکری برای او همواره مفتوح و پابرجاست. او تاریخ متافیزیک غرب را، تاریخ بسط سوبژکتیویسم می داند که نتیجة آن برای ما «غفلت از وجود» بوده است. به نظر هایدگر از ثمرات این غفلت می توان به دوری از تفکر و اندیشه اصیل اشاره کرد. او تاریخ متافیزیک را، دلیل این بی فکری انسان می-داند و بر این عقیده است که تفکری که در پیشاسقراطیان وجود داشت، بعد از افلاطون تا نیچه دگرگون شده است و راه و مسیر اشتباهی را در پیش گرفته است که ثمرات این سنت فکری در انسان معاصر جلوه گر شده است و بی فکری نمونه ای از آن است. در این پژوهش تلاش بر این است که با روش توصیفی - تحلیلی به مسئله تفکر و مصائب آن نزد این اندیشمند پرداخته شود.

کلمات کلیدی :
هایدگر، تفکر اصیل، اندیشیدن، الثیا، تفکر معنوی