هدف از پژوهش حاضر، مطالعۀ تأثیر بازخورد خودکنترلی، آزمونگر کنترلی و جفت شده بر يادگيري تکليفی پرتابی دارت در کودکان 11-8 سالۀ مبتلا به اختلالات طيف بیش فعال/نقص توجه شهرستان اهواز بود. نمونۀ آماري پژوهش شامل 40 کودک بود که به صورت تصادفی ساده در چهار گروه بازخورد خودکنترلی، آزمونگر کنترلی، جفت شده و کنترل قرار گرفته و به تمرين مهارت پرتاب دارت با دست برتر در 6 جلسه و هر جلسه 2 دسته کوشش 10 تایی در مرحله اکتساب پرداختند. پس از 24 ساعت، آزمودنی ها در آزمون یادداری که شامل 10 کوشش بدون دریافت بازخورد بود شرکت کردند سپس در شرایطی متفاوت در مرحله انتقال که شامل یک دسته 10 کوششی بدون بازخورد بود، شرکت نمودند. تجزيه و تحليل داده ها ازطريق آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مکرر نشان داد که در تمامی مراحل یادگیری گروه بازخورد خودکنترل عملکرد بهتری نسبت به سه گروه دیگر داشته و تفاوت مابین گروه خودکنترلی با گروه های دیگر معنادار بود (P<0.05). اين يافته ها تأييد مجددي بر اين نکته می باشد که ارائۀ بازخورد به صورت خودکنترلی حتی در کودکان با اختلالات ژنتيکی در فرايند يادگيري و افزايش انگيزش و اعتماد به نفس در يادگيرنده براي يادگيري سودمند می باشد.

بازخورد خودکنترلی بازخورد جفت شده بیش فعال/ نقص توجه یادداری یادگیری