این پژوهش کیفی به بررسی چگونگی انطباق بخش‌های صنعتی نوظهور، به‌ویژه بنگاه‌های خرد، کوچک و متوسط (MSMEs)، با فناوری‌های صنعت ۴.۰ در بستری از محدودیت‌های اقتصاد کلان و فشارهای ساختاری می‌پردازد. هدف اصلی، تحلیل پیشران‌ها، گلوگاه‌های نهادی و جهت‌گیری‌های استراتژیک برای تقویت تاب‌آوری صنعتی دیجیتال در کشورهای در حال توسعه نظیر ایران است. این مطالعه با بهره‌گیری از چارچوب‌های نظری “فناوری-سازمان-محیط” (TOE) و “دیدگاه مبتنی بر منابع” (RBV)، استدلال می‌کند که گذار موفق دیجیتال تنها یک تغییر فنی نیست، بلکه نیازمند همسویی پیچیده میان آمادگی تکنولوژیکی، قابلیت‌های سازمانی و حمایت‌های محیطی است. سنتز شواهد تجربی نشان می‌دهد که اگرچه پذیرش اولیه فناوری‌هایی نظیر اینترنت اشیاء و تحلیل کلان‌داده‌ها می‌تواند بهره‌وری نیروی کار را تا ۷ درصد افزایش دهد و کارایی عملیاتی را از طریق کاهش زمان توقف بهبود بخشد، اما تحقق این مزایا در اقتصادهای در حال توسعه به‌شدت تحت تأثیر موانع مالی، شکاف مهارتی و ضعف حمایت‌های دولتی قرار دارد. یافته‌ها بر ضرورت اتخاذ مدل‌های پذیرش تدریجی (مانند بازسازی دیجیتال)، بهره‌گیری از نوآوری‌های مالی (فین‌تک) برای غلبه بر محدودیت‌های سرمایه، و توسعه راهبردهای متناسب با بخش (تولید در برابر خدمات) تأکید دارند. این مقاله با ارائه یک تحلیل کیفی عمیق، بینش‌های سیاستی حیاتی برای طراحی مسیرهای توسعه صنعتی پایدار و مقاوم در برابر شوک‌های خارجی ارائه می‌دهد.

صنعت ۴.۰ تاب‌آوری صنعتی تحول دیجیتال بنگاه‌های کوچک و متوسط بازسازی دیجیتال فین‌تک.