این مقاله مروری به بررسی مفهوم و کاربرد برنامه‌ریزی آموزشی انعطاف‌پذیر در محیط‌های یادگیری مدرن می‌پردازد. با تغییرات سریع در فناوری، نیازهای دانشجویان و چشم‌اندازهای شغلی، رویکردهای سنتی و یکسان به آموزش دیگر پاسخگوی نیازهای جامعه یادگیری امروزی نیستند. برنامه‌ریزی آموزشی انعطاف‌پذیر به عنوان پاسخی به این چالش‌ها، بر ایجاد چارچوب‌های آموزشی تأکید دارد که قادر به تطبیق با سبک‌های یادگیری متنوع، سرعت‌های متفاوت پیشرفت، و علایق فردی دانش‌آموزان هستند. این مرور با هدف تحلیل مبانی نظری، استراتژی‌های اجرایی و چالش‌های پیش روی پیاده‌سازی برنامه‌ریزی آموزشی انعطاف‌پذیر در سطوح مختلف آموزشی، از پایگاه‌های داده علمی معتبر همچون PubMed، Scopus، Web of Science و Google Scholar با استفاده از کلیدواژه‌های مرتبط جستجو شده است. معیارهای ورود و خروج دقیق برای انتخاب مطالعات مرتبط به کار رفته و کیفیت متدولوژیکی آن‌ها ارزیابی شده است. یافته‌ها نشان می‌دهند که برنامه‌ریزی انعطاف‌پذیر، که شامل طراحی ماژولار دوره‌ها، ارائه گزینه‌های یادگیری متنوع (مانند آنلاین، ترکیبی و حضوری)، امکان انتخاب محتوا و ارزیابی‌های متعدد، و استفاده از فناوری‌های نوین است، می‌تواند به افزایش مشارکت دانش‌آموزان، بهبود نتایج یادگیری، و توسعه مهارت‌های خودتنظیمی و تفکر انتقادی کمک کند. با این حال، اجرای موفقیت‌آمیز آن نیازمند تغییرات فرهنگی در مؤسسات آموزشی، آموزش معلمان و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های فناورانه است. این مقاله همچنین شکاف‌های پژوهشی موجود و مسیرهای آتی برای تحقیقات در زمینه برنامه‌ریزی آموزشی انعطاف‌پذیر را مورد بحث قرار می‌دهد.

برنامه‌ریزی آموزشی انعطاف‌پذیر طراحی آموزشی تدریس و یادگیری نوین فناوری‌های آموزشی