هدف از پژوهش حاضر تعیین بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان خودکارآمدی، رضایت زناشویی و تنظیم شناختی هیجانی در زنان درگیر خشونت خانوادگی بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و گزینشی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل زنان درگیر خشونت خانوادگی که مربوط به سازمان بهزیستی شهر بروجرد بودند و نمونه‌ی تحقیق به شیوه در دسترس درنظر گرفته شده است که شامل 30 نفر (15 نفر برای شرکت در کلاس آموزشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و 15 نفرگروه کنترل) بودند که گروه کنترل هیچگونه مداخله‌ای قرار نگرفت. ابزار پژوهش شامل کلاس آموزشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد از پروتکل پیترسون و همکاران (2020) و برای متغیر خودکارآمدی از پرسشنامه بندورا (1997)؛ رضایت زناشویی از پرسشنامه انریچ، اولسون (۱۹۹۸)؛ تنظیم شناختی هیجان از پرسشنامه گارنفسکی و همکاران (2002)، بود که افراد نمونه در دو گروه در دو مرحله پیش آزمون، پس آزمون آن را تکمیل کردند در خاتمه داده های پژوهش با روش تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان خودکارآمدی در زنان درگیر خشونت خانوادگی تاثیرگذار می باشد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی در زنان درگیر خشونت خانوادگی تاثیرگذار می باشد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تنظیم شناختی هیجانی در زنان درگیر خشونت خانوادگی تاثیرگذار می باشد.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد خودکارآمدی رضایت زناشویی تنظیم شناختی هیجانی خشونت خانگی